Prof. Władysław Czarnecki
Władysław Czarnecki urodził się we Lwowie 11 czerwca 1895 roku, tam spędził lata dzieciństwa i w 1912 roku podjął studia na Wydziale Architektury Politechniki Lwowskiej. Dyplom z wyróżnieniem, uzyskał w 1923 roku, otrzymując równocześnie nagrodę za najlepszy projekt dyplomowy. Nagrodą był wyjazd do Włoch na indywidualne studia architektury włoskiej. Po powrocie pracował w Warszawie przy projekcie
Po wygraniu konkursu na stanowisko architekta miejskiego jesienią 1925 r. swoje życie zawodowe i prywatne związał z Poznaniem. Od 1931 r. aż do wybuchu II wojny światowej był naczelnikiem Wydziału Planowania w Zarządzie Miejskim. W 1932 r. arch. Władysław Czarnecki, współpracując z prof. Adamem Wodiczko opracował znakomitą koncepcję pierścieniowo-klinowego systemu zieleni miejskiej, która entuzjastycznie oceniona przez ówczesnych badaczy ekologicznych została uwzględniona w pierwszym ogólnym planie zagospodarowania przestrzennego miasta. Przyjęte wówczas zasady kształtowania zieleni są widoczne i zyskują na znaczeniu w dzisiejszym, zurbanizowanym i powiększonym terytorialnie Poznaniu. Według tych zasad powstał
w tzw. zachodnim klinie zieleni sztuczny zbiornik wodny - jezioro Rusałka oraz we wschodnim klinie zieleni sztuczny zbiornik – Jezioro Maltańskie.
W sierpniu 1946 r. na oficjalne zaproszenie Zarządu Miejskiego w Poznaniu obejmuje stanowisko Naczelnika Wydziału Planowania i Rozbudowy Miasta Poznania. W roku 1950 wybrany przez Radę Wydziału na dziekana organizuje samodzielny Wydział Architektury Szkoły Inżynierskiej w Poznaniu. Od 1953 r. poświęca się pracy naukowo-dydaktycznej na Wydziale Architektury Politechniki Wrocławskiej, gdzie kieruje Katedrą Planowania Miast i Osiedli.
Miasto Poznań zawdzięcza prof. Władysławowi Czarneckiemu powstanie szeregu znaczących obiektów, między innymi
Humanistycznych Uniwersytetu Poznańskiego), Wojewódzkiego Ośrodka Zdrowia przy ul. Słowackiego, domów wielorodzinnych przy ul. Głogowskiej, w tym budynku Magnolii przy Parku Wilsona i budynki przy ul. Szamotulskiej, zespół domów jednorodzinnych dla tramwajarzy przy ul. Grodziskiej oraz odbudowę Biblioteki Raczyńskich. Prof. Władysław Czarnecki był współautorem kościoła akademickiego Ojców Dominikanów w Poznaniu przy al. Niepodległości i zespołu kościelno-klasztornego sióstr urszulanek w Pniewach oraz innych obiektów kościelnych.
Domu Żołnierza przy ul. Ratajczaka, gmachu partii (obecnie siedziba Wydziału Nauk
Z uwagi na szczególne zasługi dla Kościoła Ojciec Święty Paweł VI przyznał Profesorowi w roku 1977 odznaczenie "Pro Ecclesia et Pontifice". Owocem pracy naukowej architekta było wiele artykułów i opracowań w dziedzinie urbanistyki, między innymi wielotomowa praca "Planowanie miast i osiedli". Od 1926 r. był członkiem Stowarzyszenia Architektów Rzeczypospolitej Polskiej, pełnił szereg funkcji - m.in. w latach 1951-1955 był prezesem Zarządu Oddziału w Poznaniu.
Za wybitne zasługi dla rozwoju współczesnej architektury i urbanistyki polskiej otrzymał w 1970 r. Honorową Nagrodę Stowarzyszenia Architektów Polskich, Złotą Odznakę Honorową Towarzystwa Urbanistów Polskich.
Profesor Władysław Czarnecki został odznaczony dwukrotnie Krzyżem Walecznych, medalami francuskimi, medalem brytyjskim "Gwiazda Afryki", Komandorskim Krzyżem Odrodzenia Polski.
Zmarł 18 lutego 1983 r. i pochowany został na cmentarzu przyklasztornym Sióstr Urszulanek, gdzie mieszkał przez ostatnie lata życia.
Dla uczczenia pamięci Profesora od roku 1984 organizowany jest przez poznański oddział SARP konkurs na najlepszy projekt semestralny adresowany do studentów Wydziału Architektury Politechniki Poznańskiej oraz Uniwersytetu Artystycznego.